و اینجا کسی به ارامی فرو می پاشد.

به ساعتی که همینجوری بی هدف سپری میشه نگاه میکنم .

و پوزخندی میزنم به ادمی که این روزا حالش خوب نیست .

به ادمی نگاه میکنم که میخواست دنیا رو فتح کنه .

میخواست خودش یه دنیای تازه بسازه .

اونی که میخواست قلمش ذهن همه ی ادمای روی زمینو درگیر کنه .

میخواست ثابت کنه که میتونه .

میتونه بخنده .

میتونه ببینه و دم نزنه

میتونه بگه گور بابای دنیا و غماش.

میتونه جلوی همه سر بلند کنه و بگه اگه بخوایین میشه .

میتونه به رویاهاش برسه .

و وقتی که میرم جلوی آینه ، صورت زردی رو میبینم که ته چشای تیره اش چیزی به غیر از امید موج میزنه .

چی شد که به اینجا رسید .

چی شد که دیگه نتونست دووم بیاره .

چی شد واقعا .